Climbed 6 feet over.

Clear sky, busy streets and active peddlers - same thing like yesterday. A bright and sunny day it was. The cool breeze is felt even with the smoke around the environment. Only thing left is a cup of coffee, some bread and cigar to finish off. The smell of the newspaper was enough to compliment the breakfast. Everything is falling off to place and seems like the day would go great.

Walking around is pleasing - seeing people work their ass off to feed their families. A small smile to people who can afford to look. A simple greeting given to who had the time from their occupied lives. A warm heart and some change to humbled beggars. There's peace amidst the hustling and rustling people can be in this jungle called New York City.

All is well like the sky with no darkness. The sun was giving a clement stare. And there it was.

It wasn't a big bird flying high in the clouds. Why would it be in a place where habitat isn't close? It couldn't be Superman. Why would he be in a place where serenity is a continuous melody among the people? It could be a plane, yes it was. It was gliding freely but something changed as it stooped down. Heart pounded profusely, it was echoing inside the body like a drum. It couldn't be, then it hit.

Debris were falling as people run to cover. A few moments, another hit and another and another. There were explosions not like the fire crackers. They were whole, big and bellowing as if a 100-foot giant gave a massive whop to scare people off. It definitely scared people, they ran and ran. Ran into circles and ended up having a fallen object over them or a fast car evading items would bump them. 

Above, people were calling for help. They were shouting 'til their throats burst but no one was coming. A child cried as his mother was trapped. He was a fortunate one - to play hide and seek with his mother before the incident and knowing she will forever hide and he will forever seek.

Thinking it will never stop, help came. The sirens were deafening to the ears and striking to the heart - there were lives lost and they could never save them. 

Then it rained.

It was different. It rained, it rained hard but not the familiar rain. The broken glass glittered like rain drops falling. It was falling hard accompanied by gusty shattered dreams. It couldn't been worse, but it was. The rain stopped and hail came crashing, not also the usual hail. Bodies fall like the leaves in autumn - freely. It was a gruesome sight and it was never going to end.

But it did, a colossal was coming from beyond. The memory will always haunt the future of being, but why not be part of it? After all, we are food to worms and feritilizer to plants. It was coming. It came and landed with a bang. It created a great fog that came to be the burial.

.

.

.

Good night, it was indeed a pleasant day - to lie in the streets and feel the whole world and its warmth and never care less.

Art

Finally! May iba na ding pinaguusapan sa Pilipinas! Hindi disappearing funds, fast hands, magic helicopter at breast implants. Medyo bago, tungkol naman sa sining.


Ang usap-usapan ngayon ay ang tinuturing ni Mideo Cruz na 'art'. Naghakot ito nang sandamakmak na reaksyon mula sa Katoliko at art fans, may masama at may pangpipilosopo. Binuksan ang isang segment ng CCP na nagngangalang 'Poleteismo' para tanggapin ang malaswang utak ni MC. Oo, sa salitang malaswa alam mo nang tutol ako. Lagyan ba naman nang etits ang pinaniniwalaan mo, sinong hindi mababadtrip? Ikaw kaya?


Pero wala ako sa lugar para husgaan ang puso at inspirasyon ni Mideo sa tinuturing niyang art. Sabi nga nila, art is everything. Lahat ay art. Walang konkretong depinisyon. Mapa-ganda o mapa-hirap intindihin, ito ay art. Siguro iyon ang issue sa ating mga tao ngayon, na ang art ay dapat maganda lamang. Siguro oo, siguro hindi. Ewan.


Freedom of expression! Kaya kahit mabuti o hindi, puwede! Kasi meron tayong batas na freedom of expression. Murahin ko kaya ang presidente? Puwede! Kaso kung ako murahin niya? Bawal! Edi kelan natin malalaman ang linya mula sa paglalabas nang saluobin at pangbabastos? Ewan ulit.


Tinanong ko si Mideo Cruz kung bakit ganun ang art niya. Sabi niya na gusto niyang makakuha nang atensyon at magbigay nang pagiisipan ang tao. Swak na swak ang mga rason niya. Napaisip ang tao! - kung pano siya bawian, saktan nang mga nabastos. 2002 pa nga yung ganyang art niya e, nanalo pa siya dati ng awards sa lagay na yan. E bakit ginagawang malaking issue yan ngayon? Dahil sa media. Ang malulupit na salarin. Kayang magpalaki nang isang bagay at kayang magpaliit nang higante. Iba talaga.


Siguro ang punto ko lang sa huli ay hindi lahat Katoliko at hindi lahat artist. Puwede niyang gawin ang ginawa niya, nagawa na nga niya e! May mga taong may pinaniniwalaan at may mga taong walang pinapaniwalaan. Sana hindi na lang niya ginamit ang pinaniniwalaan ng mga tao na paksa sa malaswang tema. May freedom of expression nga siya sana inisip niya kung may matatapakan o wala. So wag na lang kaya mag-art kasi kahit anong mangyari may tututol? WAG. Importante ang nagawa nang sining sa mundo. Siguro dapat maging sensitibo lang tayo sa mga ginagawa natin.


Kung pinapaniwalaan mo nga si Jesus Christ, hayaan mo na Siyang humawak sa mga bagay bagay. Wag na tayong makipagaway kasi hindi yan ang turo. Respeto ibigay kay Mideo, malay mo, respeto din ang ibalik niya. Art is everything. But Jesus is more than anything. Chill ka lang.

KAILANGAN MAINFORM TAYO!

Ito na naman tayo, may bago na namang internet sensation. Pagkatapos ni Rebecca Black, may matapang na sumubok nang pakiramdam nang lime light. Syempre, hindi niya sinasadya ang pagkasikat. Ito na si - Christoper Lao!

Sa mga nagdaang linggo ay dinaan nang sunod-sunod na bagyo ang Pilipinas kung kaya't hindi maiiwasan ang baha. Nagkaroon nang kakaibang storya tungkol sa mga nagdaang bagyo - hindi dahil sa may mga namatay, hindi dahil nasira ang milyong-milyong pananim, at hindi dahil sa kailanganan ng tagapagligtas si Christine Reyes. May sumubok gawing barko at patawirin ang sariling sasakyan sa isang malalim na baha. Panuorin:


Christoper Lao and his floating car

Kahit sino naman ata natawa sa nangyari, bakit mo nga isusuong sa baha ang sasakyan? Kahit sabihin pa nating mababaw ang baha, hindi pa din dapat dahil pagnapasukan ng tubig ang tambutcho, deds ang sasakyan.


Dahil sa kakaibang pangyayari ay nakakuha nang malawakang paghusga si Christoper Lao hindi lang dahil sa mababaw na pagkakamali pero nainsulto daw ang katalinuhan at pag-aaral niya. TagaUP siya, Law pa ang kurso. Ani ng iba, 'Law sa UP? E diba common sense ang kailangan dun? Pano yan grumaduate?'. Masakit na mga paratang, maski si Hitler ay narinig ang tungkol sa nangyari at napabigay na din siya ng comment sa sobrang inis:


Hitler on Christoper Lao

At nabalita na din ito sa CNN dahil sa mga internet bully. Grabe, sikat na sikat ka na bro!:


CNN: Phenomenal rise to fame of Filipino Law

Ok, ito na naman tayong mga Pinoy mahilig pagtawanan ang mali. Mahilig kutyain ang hindi kanais-nais sa mata. Imbis na mabigla sa mga nangyayari ay naisip pa nating pagtripan ang tao. Siya na nga ang nadyahe siya pa ang 'laughing stock' ng Pinas. Pesteng mga internet bullies pa, kala mo kung sinong hindi nagkakamali.


Na-'caught off guard' lang yung tao kaya sari-saring emosyon ang nalabas niya. Hindi kasi siya na-inform na iinterviewhin. Kahit sino na naman masasabing mababaw ang mga palusot niya, pero sa tingin mo bang ikaw na hindi pa gumagraduate o kaya walang maayos na edukasyon ay makakasagot nang mas maayos kaysa sa kanya?


Sa huli, natawa pa din ako. Isang lumang trip na naman ang muling ipinanganak na mas malala pa sa planking at owling - panghuhusga. Wala tayong karapatang manghusga. Nagkamali lang yung tao at nagkataon na may kamera. Pusta ko, mas nakakahiya pa pagnahuli ka sa aktong nangungulangot sa pangpublikong lugar.


Pinas, hanapin natin ang tama hindi ang mali.

Mayamang naghihirap

Basahin:


Bett'r.                  Be-ter.            -             Better.
Elev'n.                 Eleben.            -             Eleven.
K-dn't.                 Koo-dent.        -             Couldn't.
Lips.                    Leps.              -             Lips.
Rool'r.                  Roler.             -             Ruler.


Sa pangalawang column nahahanay kung pano ko basahin at sabihin ang mga salita. E wala e, Filipino accent yan. Kala nila sila merong accent, meron din tayo kaso ang tawag pala natin hindi Filipino accent - Karabaw English.


Napakalaking issue sa atin ang pagbigkas ng tao. Bakit ba nakakatawa pag meron tayong kaklaseng ang basa sa fish ay "pish"? Anong masama dun? Alam mo namang isda ang binabasa. Tinderong nalulugi dahil ang sigaw ay "do not buy!" kesa sa "donut buy!". Baka nga mahirap tayo dahil hindi tayo marunong mag-Inglish.


Sa dami-daming problema ngayon ay sobrang pinoproblema ng tao ang pagiging matalas sa ingles. E bakit pag nagkakamali tayo sa Tagalog walang kibo lang? E anowz pakialam mowz?


Kung kutyain natin si Pacman parang hindi tayo nagkakamali sa pagsasalita. Sabi nga ni Lourd de Veyra - "Kaya nga siya tinawag na Pambansang Kamao at hindi Pambansang grammarian. Helloooo?". Tama siya. Bakit natin siya huhusgahan, yun ba ang dapat niya tinutuunan ng pansin? Pag-iingles? E bakit si Jackie Chan, hindi magaling mag-ingles pero napigil ba ang movie career niya? Hindi.


Kung sa bagay, tayong mga Pinoy lang naman ang pinagtatawanan ang sariling kapwa. Tayo lang naman ang humihila sa umaasenso. Tayo lang naman ang mayaman na naghihirap. Nagkakaintindihan naman tayo, ano ang problema? Sabi nga ni Pacman - "It doesn't matter of the grammar as long as you understand the message thanks". Ayan ang lamang ni Manny sa normal na Pilipinong hangad ang maging asensado. Hindi nahihiya. Walang takot.


So, if you don't still understanding what I have wrote you will never reach rich.

Hate Late?

Commonwealth, Pasig River, Baclaran, at kongreso.


Anong pinagkapare-pareho nila? PURO.


Puro aksidente, puro basura, puro sasakyan at puro ... Magagaling?


Baliwalain na natin ang intro ko. Pinaghahambing ko lang naman yung apat na lugar. Ang cool kasi nila pero sa apat, ang pinakapinoproblema ko ay iyong Baclaran. Papasok na nga lang ng maaga, malalate pa. Gigising na nga lang, wala ding aabutan. Traffic. Yan ang rason kung bakit ako late. Madalas.


Bakit nga ba may traffic? Masyado na bang maraming sasakyan sa Pilipinas? Masyado na bang maliit ang daanan para sa dami ng motorista? O masyado lang hindi disiplinado ang mga driver, tsuper, at traffic enforcer?


Sa bagay, ang dali nilang sisihin. E kung sana hindi ino-overload nang bus driver yung bus malamang hindi ito pahinto-hinto. Pwede diba? E kung sana hindi tumatambay ang dyip sa gitna ng daan para sa pasahero ay malamang maaliwalas. Pwede din? E kung hindi nila binibigyan ng special treatment ang may 'wang-wang' malamang hindi magkukumpulan. Mas puwede? E kung hindi pasingit singit yung mga nagmamadaling, puyat at sabog na employee malamang walang aksidente. Lalong pwede! E kung alam ng mga traffic enforcers ang pinag-gagawa nila. Aba, pwedeng-pwede! E kung sana inagahan mo ang gising at maaga umalis ng bahay? SUPER PWEDE!


Masarap sisihin ang traffic dahil sa pagkalate ng tao. Ang daling ipasa ang mali sa iba. Pero bago natin subukang husgaan ang isang bagay, hindi natin tingnan ang sarili. Nasa tama ba muna tayo? Hindi ba't tayo ang mali? Katulad nga ng sabi ng tropa kong si Michael Jackson: "I'm starting with the man in the mirror". Bago natin subukang baguhin, husgahan at mali-an ang iba, simulan natin sa sarili.


Kaya kung sa tingin mong masahol pa ang kongreso sa Pasig River. Nako. Check mo muna kili-kili mo, baka hindi ka pa naliligo.

Ang tunay na salot?

Sa dami-dami nang trabahong puwedeng pasukan bakit ang pagsusulat pa?


Gusto kong itanong sa mga writers yan dati. Kahit dati, may respeto na ako sa kanila. Wala ka ba namang ibang gawin kung hindi magsulat at magpalaki ng pwet. Ibuwis ba naman ang buhay nila sa boredom, sinong hindi hahanga? Pero iba't iba ang antas ng paghanga ko sa mga iba't ibang writers. Depende syempre sa mga sinusulat nila. 


Kung kaya mong magpatawa gamit mga salitang nakasulat sa papel, taas ng tingin ko sayo. Kung kaya mong magbigay ng katotohanan nang hindi nakakaantok, mataas din. Kung kaya mong ilahad ng buong tapang ang kamalian ng isang grupo ng taong may kapangyarihan, aba, puwede na kitang sambahin. Kung magsusulat ka ng katulad nung huli, siguraduhin mong nakahanda na ang mga insurance mo.


Tawag nang ibang tao sa mga manunulat ay duwag. May punto sila, e kung may gusto kang iparating ba't hindi mo kusang gawin. Sabi nga nila, actions speak louder than words. Ang tapang sa papel pero pagkaharap na, ang amo. Kung makapintas gamit tinta, akala mo perpekto. Siguro nga duwag sila, kung totoo naman ang nakasulat bakit matatakot?


Salot nga siguro, wala na ngang magandang idadag may lakas loob pang-mangutsa. Ang lakas na nga ng apoy ng kahirapan, gagatungan pa. Paubos na nga ang mga puno natin, gamit pa din ng gamit ng papel. E kung mawala na lang sila? Wala naman silang naitutulong e? Nakakaantok pa.


Mawala na nga dapat, e pano sina Rizal? Kung di dahil sa Noli Me Tangere at El Fili niya malamang presidente natin si Pau Gasol. Kung wala sina Harriet Beecher Stowe? Siguro ngayon alipin pa din ang mga nigga friends natin. E si Charles Darwin? Siguro hanggang ngayon nagtataka pa din ako kung bakit mahilig sa saging ang tao. Si William Shakespeare? Siguro hindi sumikat ang Twilight dahil sa mga love stories niya. E yung mga Christian monks? Siguro sinasamba natin ngayon ay buwayang maraming pera. J.K. Rowling? Baka bampira ang namumuno sa mundo! Bob Ong? Baka wala kang binabasang magandang libro. E ako?! Malamang-lamang hindi kumpleto buhay mo. 


IMAGINE, WALANG TAMAANG PARAAN NG PAGSAYANG ORAS?! OH MY GULAY.


MUNDO NG WALANG TAMAANG PARAAN NG PAGSAYANG ORAS IS UNACCEPTABLE!! THIS OUTRAGEOUS! THIS IS SPARTA! GWAPO AT MAGANDA LAHAT NG MANUNULAT! RESPETO! IMPORTANTE ANG PAGSUSULAT! GRABE! JOKE TIME LANG LAHAT NG NAKASULAT SA TAAS! HINDI SALOT ANG MGA MANUNULAT, IMPORTANTE SILA! Pero salot ba kamo? Check mo to: kurakot.

Tara! Magsayang tayo ng oras/puno!

Sabi nga ng isang sikat na writer na hindi ko alam ang pangalan - As writers, writing is a way to exorcise the demons in us.

Ang mga tao ay may mga gawain na paghindi nagawa ay puwede ikamatay. May mga taong paghindi nailabas ang saluobin ay kinakain sila nito unti-unti. May mga taong paghindi nakakapagFacebook ay napra-praning ng sobra. May mga tao namang normal sa pagiisip pero paghindi mailabas ang jebs, nababaliw. Lahat tayo may kanya-kanyang bagay na dapat ilabas - ikalat sa mundo.

Isang paraan ko ng pagkakalat ng emosyon ay ang pagsusulat. Hindi ko hinahanay ang sarili ko sa mga writer. Hindi ko sila kalevel. Mataas ang antas ng pagiisip at kaalaman nila. Ako sumusulat sa kung anong pumapasok at nilalaman ng kapiranggot ng isipan ko, exorcising the demons nga diba? So writer ako? Hindi pa din. Katulad ng dati, wala na namang hahatnan ang pagsusulat ko. Siguro yun yung isang rason kung bakit hindi ako puwedeng writer, para san nga ba ang sinusulat ko?

Trip kong magsulat dahil gusto kong makaapekto kahit papano ang magbabasa. Kahit minsan walang ikadadatnan, gusto ko pa ding magbigay ng kaunting maidadala sa totoong buhay. Minsan kasi pakiramdam ko na wala lang ang lahat ng ito. Advice nga saken ni Samuel Butler - When a man is in doubt about this or that in his writing, it will often guide him if he asks himself how it will tell a hundred years hence. Gusto kong maka'touch' ng puso ng isang tao. Hindi man ngayon ang epekto, siguro bukas, o kaya next week. Basta't alam kong makakapagsimula ako ng himagsikan sa kaloob-looban niya.

Sabi naman ni Tennesse Williams - When I stop working the rest of the day is posthumous. I'm only really alive when I'm writing. Ganito din ako. Nabubuhay ang tunay na diwa ko pagnagsusulat. Dito, hindi ko na kailangan magsinungaling. Sinung pipintas sa akin? Wala nga kong mambabasa e. Dito, nalalabas ko ng buong buo ang gusto kong ilabas.

Lahat ng sinusulat ko galing sa puso. Minsan may pagkasobra dahil gawa ito ng emosyon. Pero seryosong tanong lang - SINO BANG MANUNULAT NA ANG SINUSULAT NIYA AY TUNGKOL SA PAGSUSULAT NIYA? Ako, kaya hindi ako writer. Revolusyonaryo ako. Gusto ko sumulat ng tama. Gusto kong gumawa ng tama. E sabi nga ng kapit bahay kong hottie na si Lee Iacocca - The discipline of writing something down is the first step toward making it happen. So, sulat ka na din! Dali!

P.S.

Nagbasa lang ako ng maraming quotes tungkol sa writing kaya ginawa ko ito. Hihihi.

All I'm writing is just what I feel, that's all. I just keep it almost naked. And probably the words are so bland.  - Jimi Hendrix

The man behind the atrocity

Dahil by popular demand, ipapakita ko na ang mukha sa likod ng kaguluhang ito na nagnga-ngalang 'Tamang paraan ng pagsayang oras'.


Ito na ... Drum roll ...

Gwapo na kung gwapo pero kasi kelangan kong panatiliin ang aking magandang kutis. Facial mask ata tawag dyan. Yung para pangpakinis ng balat. Cucumber din yung nasa mukha ko. NaBV si inay dyan e. Gagamitin daw niya para sa hapunan namin.

So ito na. Salamat sa pagbabasa. Tinupad ko na ang promise ko sa madami kong fans, dahil sa patuloy ninyong suporta. Salamat. God bless~!

P.S. Ako talaga yan. :">

Read if you have time for God

There once was a man named George Thomas, pastor in a small New England town. One Easter Sunday morning he came to the Church carrying a rusty, bent, old bird cage, and set it by the pulpit. Eyebrows were raised and, as if in response, Pastor Thomas began to speak.

'I was walking through town yesterday when I saw a young boy coming toward me swinging this bird cage. On the bottom of the cage were three little wild birds, shivering with cold and fright. I stopped the lad and asked, 'What you got there, son?'

'Just some old birds,' came the reply.

'What are you gonna do with them?' I asked.

'Take 'em home and have fun with 'em,' he answered 'I'm gonna tease 'em and pull out their feathers to make 'em fight. I'm gonna have a real good time' 'But you'll get tired of those birds sooner or later. What will you do?'

'Oh, I got some cats,' said the little boy. 'They like birds. I'll take 'em to them.'

The pastor was silent for a moment. 'How much do you want for those birds, son?'

'Huh?? !!! Why, you don't want them birds, mister. They're just plain old field birds. They don't sing. They ain't even pretty!'

'How much?' the pastor asked again.

The boy sized up the pastor as if he were crazy and said, '$10?'

The pastor reached in his pocket and took out a ten dollar bill. He placed it in the boy's hand. In a flash, the boy was gone.

The pastor picked up the cage and gently carried it to the end of the alley where there was a tree and a grassy spot Setting the cage down, he opened the door, and by softly tapping the bars persuaded the birds out, setting them free.

Well, that explained the empty bird cage on the pulpit, and then the pastor began to tell this story.

One day Satan and Jesus were having a conversation. Satan had just come from the Garden of Eden, and he was gloating and boasting. 'Yes, sir, I just caught the world full of people down there. Set me a trap, used bait I knew they couldn't resist. Got 'em all!'

'What are you going to do with them?' Jesus asked.

Satan replied, 'Oh, I'm gonna have fun! I'm gonna teach them how to marry and divorce each other, how to hate and abuse each other, how to drink and smoke and curse. I'm gonna teach them how to invent guns and bombs and kill each other. I'm really gonna have fun!'

'And what will you do when you get done with them?' Jesus asked. 'Oh, I'll kill 'em,' Satan glared proudly. 'How much do you want for them?' Jesus asked

'Oh, you don't want those people. They ain't no good. Why, you'll take them and they'll just hate you. They'll spit on you, curse you and kill you. You don't want those people!!'

'How much?' He asked again.

Satan looked at Jesus and sneered, 'All your blood, tears and your life.'

Jesus said, 'DONE!'

Then He paid the price.

The pastor picked up the cage he opened the door and he walked from the pulpit.

Reposted because I thought the story was too awesome to be denied. The title itself was intriguing. Do you have time for Him? Cause you know what? He loves you.

I found this on Facebook. How funny people complaining how life's a hell, when they don't even consider God. God loves you, and it's up to you to accept it. He died to give us Life.

Here's something to remember: He keeps me functioning each and every day. Without Him, I will be nothing. But, with Christ, HE strengthens me. (Phil 4:13)

Put that in mind and you will feel God's love.

Thank you for the venom people.

Sister I'm not a poet but a criminal.

And you never had a chance.

Love it o leave it, you can't understand.

A pretty face but you do so carry on, and on, and on.

I wouldn't front the scene if you pay me.

I'm just the way the doctor made me.

On, and on, and on, and on.

You'll never make me leave.

I wear this on my sleeve.

Give a reason to believe.

So give me all your poison.

And give me all your tears.

And give me all your hopeless hearts and make me ill.

You're running after something that you'll never kill.

So this is what you want? Then fire at will.

Preace all you want but who's gonna save me?

I keep a gun on the book you gave me.

Hallelujah, rock and roll.

Black is the kiss, the touch of the serpent son.

It ain't the mark or the scar that makes you one.

And one, and one, and one.

You'll never make me leave.

I wear this on my sleeve.

Give a reason to believe.

So give me all your poison.

And give me all your tears.

And give me all your hopeless hearts and make me ill.

You're running after something that you'll never kill.

So this is what you want? Then fire at will.

My Chemical Romance - Thank you for the venom

Rason kung bakit tumatalino ang bata.

Who lives in a pineapple under the sea?

Absorbent and yellow and porous is he.

If nautical nonsense is something you wish.

Then drop on the deck and flop like a fish.

SPONGEBOB SQUAREPANTS!!

POTEK. Paborito ito ng kapatid at ng pinsan ko. Paborito ko din ito nung bata pa ako pero mababaw pa ang pagkakaintindi ko sa mga bagay - bagay nun. Basta cartoon, impossible-mangyari at 'muntanga' ang palabas, nasosolb na ko! Ngayong medyo naging mature at gwapo na ako, napansin ko na may ibang dako ang naturang palabas kesa sa pagpapa-tawa at pag-mumuntanga. 


Napansin mo ba kung pano pinapakita kung gano ka 'bobo' si Spongebob? Ni-simpleng baliktad lang ang pantalon, hindi pa napansin. Ma-abilidad na karakter si Spongebob pero madaling malihis sa gawain. Sinasalamin ba nito ang kabataan ngayon? Alam nating marami ang kapabilidad ng isang tao pero dahil madali silang nabubulag sa mga 'anxiety' ng mundo ay nababaliwala lahat at nagmumuntanga na lang sila.


Isa pa si Squidward. Alam nating siya ang iritadong kapitbahay nung espongha. Kahit gaano ka-perpekto at planado ang mga 'endeavors' niya ay present palagi si Spongebob para sirain ito. Kadalasan, natatapos na lang ang palabas na pagod si Squidward sa kakasigaw, kakapilit itama ang minali at pa-alisin si Spongebob. Makikita din ang matinding galit at yamot ni Squidward sa bawat episode. Hindi ba't pinoportray niya ang kasalanang  anger?


Si Patrick naman yung starfish. Daring at bold itong si Patrick. Parehas sila ni Pooh, pinagkaiba lang - bottomless si Pooh tapos topless naman si Patrick. Pang-FHM ang outfits nila. Kung gaano katamad si Patrick ay parang ganun din si Juan. Walang ibang ginawa kung hindi matulog at magpasarap kaya tingnan mo ang Pinas. Parang lalakeng nakahiga.


Last na to. Si Mr. Krabs naman ang 'epitomy' ng gobyerno. Kurakot. Joke lang yun syempre. Wagas na greed ang pinapakita niya sa palabas. Grabe ang hilig niya sa pera, na kaya niyang isugal ang buhay para lang sa barya. Basta pera walang tatalo kay Mr.Krabs.

Hindi ko sinasadya sirain ang pagka-bata mo kasi pati akin sinira ko. Hindi ko sinasadya din makita sa ganitong paraang ang sikat na show pero ito ba ang gusto mong ipamulat sa anak mo? Sabi nga ng maraming mananaliksik, kung ano ang pinapanuod ng isang bata ay yun din ang kalaunang ginagaya. Kaya pala kami nagwre-wrestling ng mga pinsan ko, dahil sa Teletubbies. "If nautical nonsense is something you wish." -- Theme song pa lang panalo na, obvious kung ano ang pinapalabas - nonsense. Gusto mo bang dalhin nila ang ka-clumsy-han ni Spongebob? E yung katamaran ni Patrick? E magbuo ng puot katulad ni Squidward? O maging politiko katulad ni Mr.Krabs? Siguro naman hindi diba? Kaya kung ako sayo, papanuod mo na lang sa anak mo WWE! Soap opera na, reality pa!

"I've dreamed about winning it all since I was probably 9 years old.

 I remember seeing Jordan/Bird win it all.

 I made up my mind right then, that it was going to be me.

 That I was gonna be part of that.

 Some dreams fade over time, but not this one"

-- There can only be one, NBA.

I love this video, it's about finding what you want and chasing it. It's about finding a treasure map and after seeing it, decided to look for the gold. I've dreamed of being part of something big, something I'd be took notice of. I love attention, especially when you know it is something good.

You see, people today are afraid of what is to come. It's OK to be scared for we are scared of different reasons. Some are scared because of what they won't become and some are because of what they could become. Most of the time, people don't go out of the shell because of the fear of failure. We all fall, at some point. But doing nothing will lead you to nothing. Take the risk.

Once you've took the first step, never let yourself end where you've started. Continue. Never let yourself finish where you've began. Win. When you trip, stand up. It's not how many times you've fall, it's about how many times you've stand up. And on the process, the attitude you have in doing it. Chase your dreams. Have the courage of stepping out of your comfort zone. And the final key is patience. It is something more than courage. When courage seems to fail, patience is there to comfort. Become what you know you can become.

Become legendary.

"I've failed over and over and over again in my life ... That is why I succeed"

-- Michael Jordan 

3 words a woman would want to hear

Suspended ang klase!


Ang tatlong salitang kasing tamis ng 'i love you' para sa mga estudyante. Sa kagalingan at kaagapan ng CHED, sinuspinde nila ang mga klase nang hapon na. Anung napala? Pumasok, nabasa at nadyahe pa din ang mga estudyante. At tansya ko pa -- kadamihan ay magkakasakit.


Anung kinalaman ng intro? Wala ka din napala.


------------------------------------------------------------------------


Binagyo na naman ang Maynila, bahang-baha. Daanang nagmistulang ilog. Alam mo kung bakit bumenta sa akin na nagmukhang ilog yung daan? Puro basura.


Basura = Baha.


Dahil sa pesteng baha na yan ay nagkaroon ng traffic. Tinalo pa ang mga nagproprosesyon sa bagal ng galaw ng mga sasakyan. Muntik muntik ding matalo ang kabilisan magbigay ng tulong ang gobyerno. Grabe traffic!


Swerte lang at nakasakay ako sa maluwag na bus. Mas swerte nang Amaya na ang pinapalabas! Marian Rivera! Yum yum! Kaso medyo nabahala ako sa aking nakita. Hindi lang dahil pangit yung reception, pero kinakawawa ang girlfriend kong si Marian Rivera. Yum yum. Biglang may pumasok sa isip ko na hanggang ngayon ay hindi ko pa din maintindihan.


Kung bakit hindi tinatrato ng maayos ang isang girlfriend nang ilang boploks na lalake?


Nakakainis minsan makita ang mga ganong eksena. Mahal ni babae pero trip trip lang kay lalake. Loyal si babae, may iba si lalake. Nanalo na nga sa lotto, pinamigay pa ang jackpot.


Hindi sa naiinggit ako pero pagbinigyan ang isang lalake ng isang pagkakataon para alagaan ang puso ng isang babae ay dapat gawin niyang kayamanan iyon. Protektahan na parang ayaw may ibang makakuha. Bigyan ng saya na parang iyon ang buhay. Gawing iisa ang tibok ng puso mo at puso niya, mas mabuting, gawing puso mo ang puso niya.


Ang mga babae ay binibigyan ng kataas-taasang respeto at pagmamahal. Binigay sila ng Diyos para pagsilbihan at bigyan ng kaginhawaan. Kaya kung may girlfriend ka at sumaktong wholesome ito, nako. Ingatan mo yan, parang gubat na lang sila ngayon -- paubos na.


Kaya tandaan, hindi 'suspended ang klase' ang tatlong salitang gustong marinig ng isang babae. I love you.

Small miracles

Sa wakas! Naipasa ko na rin ang kasalukuyang pinakamahirap na kurso sa buhay kolehiyo ko -- Drawing! Kalahating taon ba namang pinagtyagaan, sinong hindi magsasawa? Ang pagpuyatan, paghirapan at iyakang subject, sinong hindi makakakuha ng mataas na grade? Syempre ako.

3! Pasang-awa. At least pasado!

------------------------------------------------------------------------

AT LEAST.

Isang bagay na napagusapan namin ng Psychology professor ko. Kelan ba dapat makunteto ang tao? Sabi niya, ang tao daw ay may 'in-nature' ng 'wanting something better'. Ibig sabihin ang tao ay hindi nakukuntento. Gutom ang tao sa pagbubuti. Merong kauhawang hindi matapos tapos kahit isang galong ice water pa ang inumin.

Masama ba iyon o mabuti?

Pagisipan, kung hindi natural na gutom ang tao ay malamang dala-dala mo kung saan-saan ang landline phone mo. O kaya naman, imbis na sa computer mo binabasa ang blog na ito ay ... Wala. Baka wala nga itong blog na ito. O baka, abacus pa din ang ginagamit ng mga big time na magnanakaw para sa pagbilang ng yaman nila. Diba? Hassle ang mundo.

So ibig sabihin, mabuti!

Hindi ko alam.

Bakit may mga taong tumatanda iisa lang ang ginagawa? May mga taong nagiging parang kabayong may 'blinders', yung sinusuot sa ulo ng kabayo para hindi makakita ng kahit anong bagay kung hindi ang nasa harapan. Bakit ganon? Bakit may mga taong hindi makuntento at pilit na tumutulak? Pano kung hindi na talaga puwede? Pano kung iyon na talaga iyon? Pano kung bundok na ang nakabangga pero pinipilit paring pagalawin? May mga tao na kasi akong nakitang bumagsak sa pagod dahil gustong mangyari ang pinagbabawal ng langit. Pagsinabing bumagsak, ang ibig sabihin ko ay dedbols.

O baka naman kulang lang sa pursigi?

Hindi ko pa din alam.

E kelan natin malalaman na dapat na tayo tumigil? E Likas pa naman sa atin ang maging gutom, gutom sa mas maganda at mabuting bagay. Siguro nasa tao na iyon kung kelan malalaman ang 'tama na' at 'sige pa'.

Sa dulo, ikaw pa din ang olats pagwala kang ginawa. Siguro dapat bukas pa lagi ang utak at puso. Hindi pwedeng utak lang, o kaya puso lang ang nakikinig. Dapat sabay! Mag-isip at makiramdam. Sundin ang pangarap ngunit tingnan ang limitasyon. Maging maunlad pero iwasan ang bawal. Gawin ang gusto pero alamin kung tama. Puso. Isipan.

Oha, at least may sagot ako sa tinanong ko.

Retraction: Hill wik

Katulad ni Rizal na gumawa ng retraction letter para sa nagawa niyang pagtutol sa malupit na trato ng Espanol, gagawa din ako ng retraction para sa huling post ko. Nagkamali ako sa Ama dahil nacompare ko ang mga gawa Niya sa mga di magandang bagay. Sorryyy.

Sigurado akong wala pang nakakabasa ng huling ginawa ko, pero for the sake of writing e hindi ko na yun tatanggalin. Ginawa ko yun e, dapat buong angas kong sabihin na -- Ako gumawa niyan! (Kahit hindi maganda). Ginawa ko yung di kanais-nais na post dahil sa sobrang inis ko sa pinaggagawa ng mga 'lider' natin sa lipunan. Aaminin ko, hindi lahat ay katulad nang pagdescribe ko sa 'Hill wik' pero kadalasan talaga ganoon. Meron pa din namang buong puso at oras ang inaalay para sa kapwa pero mas madami pa din ang buong kamay ang pinapasok sa kaban ng bayan.

Nalimutan ko, retraction nga pala ito pero sino ba ang hindi maiinis sa mga pinaggagawa nila? Ipokrito ako pagsinabi kong -- wag tumawid sa kalsada, kaya nga may overpass. E SINO BANG GAGANAHANG TUMAWID SA OVERPASS NA MAY ESCALATOR PERO HINDI NAMAN UMAANDAR? Kahit ilang metro lang ang layo ng escalatored-overpass sa pinagtatawiran ko e hindi ko talaga gagamitin yun. Hindi ko rin maintindihan kung anong trip nang nagpagawa nun pero kung dahil sa nagtitipid siya sa kuryente 'ok sa ok' lang ang maisasagot ko. Anong punto ng pagpagawa ng escalator kung aakyatin mo pa rin yun nang parang normal na hagdan? Sa tingin ko, tokaruk na naman yan.

Kung tutuusin, parehas kaming mali. Lumubag ako sa batas dahil nag-jaywalk ako, siya naman ay humingi ng pera sa tao para magpagawa ng overpass na may escalator pero hindi rin gumagana.

Isipin mo -- Sino ang unang nagkamali? Ang nang hingi ng pera para magpagawa ng hindi ginagamit na escalator overpass? O yung taong hindi gumamit ng overpass kasi yamot dahil design lang daw yung escalator? Ikaw na ang maghusga.

Ang babaw ko.

Pero ito na yung retraction part talaga.

Mahal tayo ng Diyos, at sa kahit anong paraan ay hindi Niya tayo ibibigay sa demonyo. Maliban na lang kung ikaw mismo ang bumigay sa kanya. Dahil sa sobrang inis ay naisulat ko yung 'Hill wik'. Kung bakit kadamihan sa namumuno ay matatalino. Sila na nga ang may mataas na pinagaralan, sila pa ang gumugulang sa mababa ang naabot. Sila na nga ang mayaman, sila pa ang nagnanakaw. Grabe. Sana naman matablan sila sa daming pamilyang sa kalye na nakatira. Maumay sila sa lechon na kinakain nila sa mga taong tira-tira ang hapunan.

Hindi ko sila sinisisi, medyo lang, pero sana lumambot ang puso nila para sa mga taong konting lang ang kaya.

Tao pa din naman sila, nagkakamali. Sana lang mabigyan sila ng tsansa makilala si Jesus Christ para masaya! Teehee. <3

Napansin mo ba yung naka-bold sa simula? Ginawa ko ito ngayong Rizal day at Father's Day. Happy birthday Rizal, lolo ka na! Happy Father's Day papa, malapit ka na din maging lolo! Oops. Joke lang. :> 

Hill wik

'Hell week na naman!'

Iyan ang number 1 quote ngayon sa school namin. Ibig sabihin niyan maglalabasan na naman ang nakakatakot na exams, engkanto kung ngumiti na profs at kagimbal-gimbal na singko. Oha, hell na hell?


Naalala ko sa isang instructor ko sa Filipino, tuwing naririnig niya ang 'hell week' ay naiirita siya. Ang tanong niya sa mga nagsasabi ay -- 'Pano mo malalaman ang hell week? Nakapunta ka na ba sa hell? Anu feeling sa impyerno? Ramdam mo ba?'


Ang taray ng sagot pero may punto. Nakapunta ka na ba ng hell para malaman ang pakiramdam at naikukumpara mo ito sa isang linggo? Feeling ko hindi pa, kung oo, talaga bang mainit dun? Nakakapayat ba na parang sauna? Ayos, pwede pala akong magbawas dun.


-------------------------------------------------------------------------


Kung tutuusin, totoo ang hell. Sabi daw nila sobrang init sa lugar na iyon. Parang sa Pinas, umabot na sa 36 degrees Celsius ang temperatura dito. Ang daming nagrereklamo sa init (pati ako) pero ang mga nagrereklamo din naman ang nangunguna sa listahan kung bakit galit si haring araw.


Sabi daw nila puno ng lungkot at hinagpis ang lugar na iyon. Well, umikot ka sa Maynila o kaya sa bahay-bahay lang sa komunidad ninyo. Tanungin mo sila, masaya ba sila sa buhay nila? Malamang lamang ay nasa kalahati ang sasagot nang oo, o kaya naman ay baka mas mababa pa.


Marami daw ang demonyo at masasamang nilalang sa paligid. Meron din niyan sa Earth! Pero casual ang mga demonyo dito, naka-damit, may bling-bling, at may katrops. Iba trippings nila e, hindi katulad ng mga demonyo sa impyerno. Trip nila manghablot ng bag, manghila ng earrings at noserings, pati na rin mambaklas ng gulong ng sasakyan!


Sa hell daw, may isang namumuno. May dalang fork na malaki at nangingibabaw sa lahat ng kasamaan. Sikat daw siya doon at celebrity! First class daw lahat. Pero nakita ko na din ata yan. Naka-billboard pa nga e! Celebrity din siya dito --- magarang bahay, magarbong kotse at maraming pagmamay-ari. Meron din siyang fork! Kaya nga katabaan e, walang ibang ginawa kung hindi bigyan sarap ang sarili. At nangingibabaw din siya sa maraming tao, dinidikta ang mangyayari, kinukupitan ang tao, pinapapatay ang hindi ka-vibes at pinapatumba ang lahat ng humahadlang. Big boss na big boss! Kulang na lang yung sungay at buntot, pero feeling ko pinaputol niya yun para hindi halata.


Kaya kung sino man magsabi na hindi totoo ang hell --- tingin ka sa paligid mo. May naghihirap, may nagpapahirap, at may nagpapasarap. Kung hindi yan hell, ano nga ba?

MAELH

Sabi ng nagiisa kong masugid at mabait (pinagtyatyagaan niya ko) na reader masyado daw 'wordy' ang blog ko. Naisip ko naman, hindi ba ganun ang blog puro salita? Pano mo maipapahatid ang isang bagay na kailangan ng mapinong pagsulat para maintindihan ng iba? Pero dahil dumadami na naman ang salita sa post, ilalagay ko na ang picture. Para maiba.

Credits to sir Steno Padilla. Sa kanya talaga ang picture. Sa totoo nga e, sa kanya din ang braso at bottle na makikita sa lower right corner. At hindi niya din alam na ginamit ko ang picture niya. Shh! Wag ka maingay a? Para hindi ako matawag na magnanakaw -- Sir Steno, sa inyo to. Gusto ko lang ipakita sa iba ang macho mong braso. Thank you.

Obvious na hirap akong magcontain ng salita, credits na nga lang tatlong linya pa.

Sigurado akong natawa ka sa nakita mo. Sino bang hindi matatawa? Exclamation point na nga lang dadalawa pa!! Aaminin ko natawa din ako, halakhak pa nga. Pero sa kabilang side ng utak ko, oo may right hemisphere ang utak ko! Naisip kong hindi ba nakakabahala na ito? Simpleng 'vindors' na nga lang na makikita mo kung saan saan ay minali pa. Pero ok din a, 'standbye' nakatayo ka habang magpapa-alam. Tapos nakakita pa ako ng isang name board ng sikat na kainan sa amin, ******'* deligth, ang nakasulat. Ewan ko kung ano mali niyan, trip ko lang talaga ilagay yan.

Isa ang Pilipinas sa mga matataas ang literacy rate sa mundo. Ayon sa indexmuni.com ang rangko natin ay 103. Hindi na masama yun sa daan-daan pang bansa. 92.6% ang literacy rate natin, ok sa ok!

Senyas na ba ito ng unti unting pagbaba ng katalinuhan ng Pilipino? O sadyang madalas lang magkamali sa english ang Pinoy kasi hindi naman ito atin?

Ang ending? Puro salita pa din.

Letter for my parents. Pa-good time ko para di kayo masyadong magalit sa grades ko.

Kung sa Kristyano ay si Kristo, sa Pilipinas ay si Rizal at sa Gotham City(at kabataan) ay si Batman. Sa akin naman ay kakaiba. Walang super powers pero may kakayanang baguhin ang mundo, hindi sikat pero sobrang maimpluwensya at hindi social worker pero puno ng pagmamahal. Kung hindi mo pa rin kilala ang tinutukoy ko ay malamang hindi ako magaling mag-intro. Ipapakilala ko na, drum roll please! Sila ang ...

MIGHTY LOVING POWER PARENTS!

Kung bakit ako gumawa ng tungkol sa magulang ko -- di ko talaga alam. Kasalukuyan kasi akong namromroblema sa academics. Naawa ako sa sarili dahil wala akong magawa para lunasan ang problema. Lalo kong naalala na hindi ako ang nagpapaaral sa sarili ko. Ang nanay at tatay (and relatives) ko ang nagbibigay sa akin ng pagkakataon para may mailagay naman ako sa utak kong naka-tengga na walang ibang ginawa kung hindi magsulat ng walang sense na blog.

Dito na papasok ang roles ng mga magulang ko sa unti-unti kong pagbigo sa pagaaral. Hindi pa naman ako magaadik pero malapit lapit na din akong maging 'super' irregular. (Take note: super)

Ang lungkot tuwing naaalala ko na ang tatay ko ay sumasakay ng barko para ibuwis ang buhay niya mula sa mga basag trip na mga pirata/bandido, gumugugol nang oras malayo sa pamilya at inuubos ang lakas para lang mabigyan kami ng maginhawang buhay. Badtrip at masaya isipin sa parehas na paraan kung ako ang tatay at malaman-laman kong gumagawa ang anak ko ng essay imbis na tapusin ang research work sa English. Iniidolo ko ang tatay ko, bayani ko siya. Siya ang nagligtas sa amin mula sa paghihirap. Binibigyan niya kami ng landas para sundan upang hindi namin maulit ang mga pagkakamaling naranasan niya. Ok sa ok ka pa!

At para maging fair sa nanay ko ay idolo ko din siya. Kung gaano ko tinitingala ang papa ko ay ganoon din ang mama ko! Lumihis siya sa mga pangarap niya at gumawa ng bago para sa amin. Binigay niya ang sariling ambisyon para sa aming ambisyon. Siya ang nagaaruga sa amin nung kami'y hindi pa marunong maghugas ng pwet. Siya ang nagturo ng mabuting asal at pagkatao sa amin. Oo! Mabait ako! Sakay na lang kayo! Salamat inay sa walang humpay mong pagaalaga kahit minsan ay nasa kaduluduluhan ka na ng iyong pasyensya. Ok sa ok ka din ma!

Kaya ko ito sinulat dahil sa gusto kong gawin na ang lahat (simula ngayon) para mabayaran, masuklian at mapasalamatan ang mga ginawa nilang paghihirap para sa amin. Ako naman ang magaalaga at maghihirap para mabigyan ko kayo ng kinamimithi niyong masaya at maginhawang buhay. Kayo ang hero ko!

P.S.

Habang nagaaral pa ako, kayo po muna ang bahala a? Joke!

                  Family pic. Hulaan niyo saan ako diyan. Kung sagot mo yung nasa kanan, mali ka. Ako yung kumuha ng pic.

The Bucket List

Napaaga ata ang paggawa ko ng bagong post. Sa sobrang katamaran ko ay nae-enjoy kong gumawa ng bagong mashashare sa inyo, para sa milyong-milyon kong mambabasa. Pero ang huli kong sentence ay obvious na pauso ko lang.

AMBITION. Yan ang main theme ng palabas na The Bucket List, mga gustong gawin bago mamatay. Dahil sa malungkot pero magandang movie na iyon ay gagawa din ako ng sarili kong bucket list. Hindi pa naman ako mamamatay, nagbabaka sakali lang. Malay mo paggising ko, gwapo na ko, edi nagunaw mundo nun! Kaya better safe than sorry. Connect?

Unang listahan ko ito (Hindi counted ang New Year's Resolution dahil alam kong pa-pampam lang yun at hindi natutupad), kaya pagbigyan niyo na lang ako kung medyo malayo sa pagkakatupad ang mga nakalista. So eto na:

1. Maging isang NBA player. Oo, pangarap ko yan simula nang pagkabata ko. Unang pagkakataon kong maglaro ay noong prep ako, hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon ay bano pa rin ako sa tinaggal ko nang naglalaro. Hindi rin ako katangkaran kaya lalo akong nalulungkot tuwing naalala ko ang ambisyong ito. Medyo unrealistic man pero umaasa pa din. Baka mahipan ng magandang utot at biglang maging matangkad. Ok na ang 5'9" pero mas ok kung mas matangkad.
2. Maging macho pero sexy. Kamakailan ko lang ito naging ambisyon. Alam mo yung machete na katawan? Gusto ko nun! Yung tipong Lebron-James-body, palag na yun! Disclamer lang a, hindi ako bakla. Gusto ko lang maranasan yung katawan lang ang habol ng babae saken. Lagi na lang kasi yung charmingness, good-looks, kabaitan, katalentado at katalinuhan ko. Kung napansin mong imbento ko lang ulit yung huling sentence, sakay ka na lang.
3. Magkaroon ulit ng uno (1). Kelan nga ba ang huling uno ko? First term ng unang taon pa. Ang tagal na! Magse-second year na ko (maliban na lang kung hindi malasin) at ni-1.50 wala pa akong nakukuha (kasama na PE at NSTP a). Gusto ko maging astigin ulit ang dating. Tipong, "Wow! Ang galing mo naman, naka-uno ka sa CWTS? Idol talaga kita!". Mahirap nga lang abutin ito ng walang sipag, friends at malinaw na mga mata.
4. Gusto kong yumaman. Gusto ko maranasang pumunta ng school nang nakasasakyan. Hindi lang yung simpleng sasakyan na atras-abante, gusto ko yung parang kay Eddie Guerrero - tumatalon at sumasayaw! At may busina na parang sa Selecta/Magnolia! Pagtitingnan ka ng tao kasi big time ang itsura mo. At tsaka marami kasing chicks basta may tsekot ka e gwapo ka na. Tapos laging tanong ng mga 'dudes' mo: "Yow Brix! Where are we going to eat? Yellowcab? BK? Max? Where do you want?" Tapos ang isasagot ko: "English? English talaga?! Kay Manang's tayo!"
5. Magkaroon ng sariling foundation. Namulat ako ng sinubaybayan ng nanay ko ang Wish Ko Lang - Gusto kong makatulong! At kung nag-aaral ka din sa Maynila ay malamang normal na pananaw na sayo ang mga batang walang damit at nanghihingi ng pagkain, matatanda na nakahiga sa daan at mga asong kinakain ang sariling jebs. Nakakaawa sila dahil kadamihan dyan ay hawak pa ng sindikato at pinaglilimos para sa sariling kapakanan. Naiinis ako at wala pa akong sapat na kakayahan para tumulong at alalayan ang mahihirap. Kaya pagyumaman ako, magkakaroon na ng 'PUF' (Pilipinas Unlad Foundation)! Oha?
6. Maging sikat na manunulat. Isang bagay na alam kong hindi ko makakamit, hindi dahil gwapo lang ako pero dahil wala akong talent sa pag-gawa ng may sense na mga bagay. Malaking example ko na ang listahang ito, sino ba ang may interes basahin ito? Anung maitutulong nito sa pagunlad ng society? Masasagot ba nito ang malaking debate sa RH Bill? Malulunasan ba nito ang sakit na kahirapan? Mabubuking ba nito ang mga kagahaman ng ating nakakataas? O malaking pagsasayang lang ito ng oras, kuryente at internet space?
7. Gusto kong makipag-dinner kasama si Jesus at si God. Sa lahat ng naka-lista dito, ito ang pinakasure-ball ko. Kung tutuusin nga e, may schedule na kami. Nakakatuwa lang dahil surprise daw nila saken ang date na yun. Baka magulat na lang ako e bukas na kaya handa na ko. Pero kung gusto mong makasama din sa reunion party namin, all you need to do is accept Jesus Christ as your lord and savior. Kung di mo pa masyadong alam kung pano yan, dalaw ka sa CCC tambayan nandun ako! Dala ka na rin ng pagkain para masaya. Kkk~!

Ito ang pitong gusto kong mangyari sa buhay ko. Alam kong hindi ka interesado at malamang lamang ay nagkamali ka ng pindot at napunta ka dito. O kaya naman ay pinilit kitang magbasa kasi magkaibigan tayo.

Ang ambisyon ay di nawawala sa isang karaniwang tao. Ito ang basehan ng tao sa gusto niyang maging pagtanda. Meron tayo nito dahil alam nating ito ang klase ng buhay na ikasasaya natin. Kaya kung ako sayo, alamin mo na ang gusto mong mangyari bago ka maabutan ng oras at uugod ugod na. Habulin natin ang mga pangarap! Baguhin ang mundo! Go Philippines! Go Earth!

"Nothing can stop the man with the right mental attitude from achieving his goal; Nothing on earth can help the man with the wrong mental attitude."

-Ang tropa kong si Thomas Jefferson.